Başarısız, yeteneksiz çocuk yoktur. Üşengeç, ön yargılı, hasis, tembel öğretmenler vardır.

Eğer, Barış Manço, Steve Jobs, Edison, Jack Ma, Walt Disney, Einstein, Michael Dell, Bill Gates, Henry Ford... gibi insanlar, ileriyi göremeyen, ön yargılı, plansız, bilgisiz, cahil, projesiz, fesat öğretmenlerine inanıp yeteneklerinin olmadığını düşünselerdi dünya bu kadar gelişemezdi. Her çocuğun öğrenebileceği, yapabileceği bir meslek mutlaka vardır.

10 yaşına gelen bir çocuğun 8-10 temel dersindeki seviyesine bakılarak ne olacağı, ne olamayacağı belirlenebilir. Herkes hekim de olamaz ama marangoz da olamaz. Çocuklarımızı başarılı olamayacağı okullara mecbur bırakarak büyük hata yapıyoruz. Eğitim ve psikoloji uzmanları saatlerce konuşurlar ama neticeye, sadede bir türlü gelmezler. Çoğu, en basit konuları bile içinden çıkılamaz hâle dönüştürür.

Çocuklarımızı kolay harcıyoruz. Zorla yeteneğinin olmadığı alanlarda okutuyoruz. Bu da, işini sevmeyen birey sayısını yükseltiyor.

Her çocuk hekim, mühendis, vali, eczacı olsun diye dünyaya gelmemiştir.

Ana-babalar hiç okumaz, yazmaz, düşünmez ise evlat da aynı çizgide gider. Armut dibine düşer. Süt neyse kaymak da odur.

İlk 20 yaşına kadar doğduğu mekânda kitap, gazete, dergi, bilim koklamayan bir çocuk belki profesör bile olabilir ama evrensel bir başarı gösteremez.

Ülkemizde 150 bin civarında üniversite akademisyeni var. Bunların 20 bin kadarı Prof. titri taşıyor. Lakin yüzde 90 kadarının kitabı, projesi, fikri, inovasyonu vb. yoktur.

Bize kendisiyle barışık mesleğini seven başarıya susamış gençler yetiştirmek lazım. Bir örnek vereceğim. Kendisini 20 yıldır tanırım. Günde 18 saat çalışır. Haftanın 7 günü proje düşünür.

Tek başına Hollanda, İsrail firmalarına kafa tutar. Otomasyon, mekatronik, tasarım konusunda Edison, Tesla, Bosch ile aynı düzeydedir. Bu ülkenin gelişmesi için sürekli buluş, keşif peşinde koşar. 81 vilayetin 20 kadarında proje yapar, ürün sunar. Laf ebesi değildir. İş üretir. Bu ülkede yılın insanı seçilen üfürükten tayyarelere inanmayın. Yılın insanı bence odur. Üretim, tasarım, imalat, proje konusunda sayısız profesörü cebinden çıkarır. Ne acıdır ki medya böyle insanları manşet yapmaz. Kimse dile getirmediği için ben yazayım dedim. O insan Mehmet Açıkgöz'dür...

 

 

 

 

 

Bir yol ayrımı ikliminde çaresiz benliğim

Soğuk, kara ve ıssız...

Matem, örtüsü olmuş yanan yüreğimin 

Su bulunmaz çölümde ne elim ne vahim

 

Hangi yöne dönsem siyah bir maske suretimde 

Kervan uğrar mı kuyuma ne olur söyle 

Ben bana susuzum, yüreğim gelmeyen beklenene

Dermanı yok sanki çıban izinin paslanmış hücremde

 

Hoyrat bir metcezir tazeler anıları eskimeyen 

Ne zaman biz olmaya azmetsem ben kalıyorum bir başıma neden?

Ölüme komşu bu güneşle başlayıp karanlık ile giden

Ben senim, seven ve seni isteyen...

 

 

 

 

TAŞKENT: Özbekistan'ın başkentidir. Ülkenin doğusunda yer alır. Orta Asya'nın nüfus bakımından en büyük kenti sayılır. İki bin yıllık kent medeniyetin beşiği olarak tarihte hep yer almıştır. Taşkent, eski SSCB hâkimiyetinde iken de Moskova, St. Petersburg ve Kiev'den sonra dördüncü büyük kent idi. Hâlen de Özbekistan’ın bilim kültür ve sanat merkezidir. 1966 yılında yaşanan büyük bir depremin ardından şehir, büyük ölçüde yeniden inşa edilmiştir. 2006 yılı sayımlarına göre şehrin 2.700.000 nüfusu vardır. Geniş yolları, yeşil alanları, park-bahçeleri, düzenli yerleşimi, düzenli ve sağlam altyapısı ile Taşkent, Sovyet şehir planlamacılığının en önemli örneklerinden biri olmaya devam etmektedir. Taşkent Orta Asya’nın metroya sahip tek kentidir. Taşkent Metrosu dünyanın en önemli mimari altyapılarından biri olarak anılır...