Kafanız karışmasın… Size dağdan bahsedeceğim… Kardan bahsedeceğim… Ama aslında taşlaşmış, kayalaşmış dağ olmuş ulaşılmaz kalplerden bahsedeceğim… E hâliyle yüce yüce olsa da bir kenarı yol olan dağlardan… Güvendiğimiz bazı dağlar vardır, kimi zaman günlük güneşlik kimi zaman yoğun kar yağışı altında. Dağ bu, her mevsimi tattıracaktır elbette insana. Bunun farkındayız. Az çok da kabullenmiş sayılırız. Tam idrak edemeyip içimize işleyen yer, şu kör nokta: “Güvendiğimiz dağ bu kar’ı bize nereden yağdırıyor?” Tutup en sert kayasından bir bir bize adım atıyorsa bu soğuk dağ bize ait değildir. Güveni de bizden değildir. Çünkü güvendiğiniz dağların da ortak bir özelliği vardır. Sıcağını da soğuğunu da merhametli yaşatır. Siste kaybolmayasınız diye size en yumuşak kovuğunu açar. Güneşte bunalırsan, sırtını dayanabileceğin bir sırt olur sana. En çok da kar yağarken tanırsın o dağı. Kar’ı sana nereden ve nasıl yağdırdığına bakarak... Sonuçta bir dağ bile hodbin olabilir kendi ekseninde. Türküleri dinledik, "bir dağ ne kadar yüce olsa bir kenarı yol olur" dedi bize. Sis dağılır, bir şahin düşer karşımıza ümidiyle yola çıktık. Hâlbuki ne gözümüzdeki sis kalktı ne de önümüze keskin bakışlı bir şahin çıktı. Duyguları anlatmaya bazen mevsimlerin merhameti, dağın kuşatıcılığı bile örnek olmakta yetmeyebiliyor. Çünkü siz de biliyorsunuz ki kar’ı nereden ve nasıl yağdırdığından emin olamadığımız, güvensizlik ve korku veren dağ değil. Bir dağ olsa, taş, kaya olsa gidip anlayış isterdik, merhamet için nazlanırdık belki.
Zamanla fark ediyoruz da, bazı kalpler bir dağın eteğindeki fersah fersah çiçek ruhunu değil, hep sivri olan ve baş edemeyeceğinizi size sunar. Tam o esnada o bir kalp, size güvendiğiniz dağı hatırlatır ve anlarsınız ki aslında dağ öylece durur orada… Bütün bu karmaşık hikâye, bir kalpte geçmiş. Bir dağ yâren olur insana, bir mevsim merhamet eder sana, bir insan dost olamaz mı insana?
Ebrar Dumlu
Ebrar Dumlu
ŞİİR
İHTİYAR
Yoruldum gardaşım, yıldım insandan,
Ağaran saçımın teli ihtiyar,
Dostun ihaneti, beter düşmandan,
Bahçem hazan dolu, gülü ihtiyar…
Koşarak aşardım dağdan, dereden,
Lütfederdi dileğimi Yaradan,
Artık her şey olağan ve sıradan,
Sönmüş ateşimin külü ihtiyar.
Ne bir beklentim var, ne bekleyenim.
Ne kapım çalınır, ne yoklayanım,
Gözlerden, gönülden silindi adım,
Namım şimdi gözü sulu ihtiyar.
Gıyâbi boşaymış çaban, gayretin,
Aranmaz mecliste sözün, sohbetin,
Geç anladın kıymetini sıhhatin,
Rahman’ın akılsız kulu ihtiyar…
Mustafa Özkahraman-Kastamonu
GÜZEL YURDUMUZ
BİLECİK-OSMANELİ: Güney Marmara bölgesinin Sakarya vadisinde yer alan Osmaneli, Bilecik iline bağlı bir ilçe merkezidir. Anadolu üzerinde bulunan Osmaneli de, çağlar boyunca değişik uygarlıkların bıraktıkları mirasa sahip olmuştur.
Osmaneli, Sakarya Nehri'nin suladığı verimli topraklara sahiptir. İlçenin ana geçim kaynağı, açık alanda ve seralarda yapılan tarımsal üretimdir. Osmaneli geniş bir tarım alanına sahiptir. Üretimin %95’i yaş sebze ve meyveden oluşur. Osmaneli, Alaca Karpuz denilen iri ve çok kaliteli karpuzu, şeftalisi, kirazı, Evliya Çelebi’nin Seyahatnamesine konu olan ayvası, biberi ve domatesi ile ün yapmıştır. Ulaşım, iklim ve coğrafi avantajları nedeniyle Osmaneli’de sanayileşerek büyüme hedefine uygun olarak 4.000.000 m² sanayi parseli üretmiştir.
Osmaneli 3. derece teşvik bölgesinde yer almaktadır. Osmaneli, ilköğretim ve lise düzeyinde 3.500 öğrenciye ve Bilecik Şeyh Edebali Üniversitesi Osmaneli Meslek Yüksek Okulu olarak 1.350 öğrenciye sahiptir. [www.osmaneli.bel.tr]
