Zeyd bin Eslem hazretleri, Tâbiîn’in büyüklerinden olup, Medîne’de yetişen müfessirlerin en meşhurudur.
136 (m. 753) târihinde Medîne’de vefât etti.
Bu zât anlatıyor:
Fakirler, Efendimizine gelip;
“Yâ Resûlallah! Zenginler hayır hasenât yapıyor, biz yapamıyoruz” dediler.
Ve dert yandılar.
Efendimiz onlara;
“Sabreden fakire, Cennette yüksek köşkler verilir. Zenginlerden beş yüz sene önce cennete girerler ve zenginlerin kavuştukları sevaba, sadece bir tesbîh söylemekle kavuşurlar” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine;
“Bir zaman gelecek, dünyâda hakîki mürşit bulunmıyacak. Yazık o milletin hâline” buyurdu.
Sordular ki:
“Onlara tavsiyeniz nedir efendim?”
Buyurdu ki:
“Bir İslâm âliminin kitâbını okusunlar. Onların kitaplarının okunduğu yere rahmet yağar.”
● ● ●
Bu zât, bir gün;
“Bir Müslüman, bir günah işlediğinde pişmânlık duysa, bu pişmânlığı, onun için, bulunmaz nîmettir” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Çünkü pişmânlık, tövbe demektir. Eğer üzülmez ve günah işlemek tatlı gelirse, bu, günahta ısrardır ki, çok tehlikelidir. Zîra imânına zarar verebilir maazallah.”
