Tâbiîn’in büyüklerinden olan Sâbit bin Eslem Benânî hazretleri, 737 (H.120) senesinde vefât etti.
Bir ara gözleri rahatsızlandı.
Bir tabîbe gitti.
Tabip de baktı.
Ve ona dedi ki:
"Bir hususa dikkat edersen, gözlerin iyi olur.”
Hazret-i Sâbit sordu:
"O nedir ki?"
"Ağlamayacaksın.”
Hazret-i Sâbit;
"Ağlamayan gözde hayır yoktur!" buyurdu.
● ● ●
Yine bu zât anlatıyor:
Sinirli bir gence, annesi sık sık öğüt verip;
“Ey oğlum, senin için öyle bir gün vardır ki, sen hep o günü düşün” derdi.
Bir zaman geçti...
Oğlu hastalandı.
Artık son nefeslerini alıyordu.
Annesi oğlunun üzerine kapanıp;
“Ey Oğlum! Ben seni, işte bugün için uyarıyordum” dedi.
O gözünü açtı.
Ve annesine;
“Anneciğim! Benim Rabbim, mağfireti bağışlaması, affı ve ihsânı bol olandır. Bugün beni affedeceğine ümîdim tamdır” dedi.
Dediği gibi de oldu.
Günahları affolundu.
