Endülüs'te yetişen velîlerden Bekâ bin Mahled hazretleri, 986 (H.376) senesinde vefât etti.
Bu zâtn duâsı makbuldü.
Bir gün yanına bir “kadın” geldi.
Huzûruna girdi...
Ve kendisine;
"Oğlum esir düştü. Onu kurtaracak imkânım yok... Bana yardımcı olur musunuz?" dedi.
Bekâ bin Mahled;
"Sen git bacım. Biz inşallah ilgileniriz" buyurunca, kadın gitti.
O, başını eğdi.
Allah’a duâ etti...
Ertesi gün o kadıncağız, oğluyla birlikte yine geldi.
Teşekküre gelmişti.
Büyük velî çocuğa;
"Anlat bakalım, nasıl kurtuldun?" diye sordu.
Çocuk anlattı:
Ben esirdim.
Rum diyârında idim.
Dün bu vakitler bir işle meşguldüm
Elimdeki kelepçe birden çözüldü.
Ve yere düştü...
Görevli geldi.
Zinciri geçirdi.
Fakat az sonra zincir ve kelepçeler tekrar çözülüp düştüler. Tekrar gelip bağladılar.
Ama yine çözüldü.
Vazîfeliler, şaşkına döndü.
Gidip papazlarını çağırdılar.
Papaz geldi.
Hâdiseyi dinleyince;
“Onu salın gitsin. Anlaşıldığına göre; Allah'ın sevgili bir kulu onun için duâ etmiş, ne yapsanız faydasız” dedi.
Ve beni saldılar...
