Hazret-i Mevlânâ'nın vefatı yaklaşınca, sevenlerini bir (firak) heyecanı sarar.
Ev içinde bir telâştır başlar!
O anda hafif bir (zelzele) olur.
Ev halkı korkuya kapılır!
Hazret-i Mevlânâ;
“Korkmayın, yerin karnı acıktı, yağlı bir lokma ister” buyurur.
O ara içeriye biri girer.
Çok güzel bir delikanlıdır.
Hazret-i Mevlânâ, ayağa kalkar.
O yiğidi hürmetle karşılar.
Ancak bu gelen kimdir?
Ev halkı bunu çok merak eder.
Ve edeple yaklaşıp sorarlar:
“Siz kimsiniz efendim?”
O yiğit der ki:
“Ben Azrâilim, geldim ki Mevlânâ’yı Hak teâlâya dâvet edeyim.”
Hazret-i Mevlânâ bunu işitir.
Ve ölüm meleğine dönüp;
“Ey Azrâil! Çabuk ol, beni Rabbime çabuk kavuştur” diye ricâ eder.
Beş Cemâziyel-âhir.
Günlerden pazardır.
İkindi ezanları okunurken, odada (kelime-i şehâdet) yankılanır.
Hazret-i Mevlânâ dünyadan ayrılır.
Ve Rabbine varır.
Gaslini yaparken, gâipten;
“Âşık mâşûkuna kavuşmuştur! Bugün, onun bayramıdır. Artık ona korku ve hüzün yoktur” diye bir ses duyulur...
