Büyük İslâm âlimi Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretlerini çok seven bir Hüseyin Efendi vardı.
Bu zât anlatıyor:
Ben, Kâdirî şeyhi idim.
Yüzlerce mürîdim vardı.
Bir gün birinden, (Eyüb'e Abdülhakîm Arvâsî diye büyük bir âlim gelmiş) diye işittim.
Kendi kendime;
“Gidip bir göreyim. Benim kadar ilmi var mı acabâ?” dedim.
Gittim ve sohbetini dinledim.
Hiç duymadığım şeylerden bahsediyordu.
Çok yüksek ilimler ve pek ince hikmetler sunuyordu cemaate.
Hemen oracıkta;
“Sohbet biter bitmez arz edeyim, beni de talebeliğe kabul etsin” diye karar verdim.
Sohbet bitti, herkes gitti.
Tam vaktiydi.
“Efendim, izninizle size bir şeyi îtiraf etmek istiyorum” dedim.
Mübârek zât;
“Buyurun” dedi.
“Efendim, ben kendimi yıllarca (şeyh) bilirdim ve insanlar benden (Eşşeyh Hüseyin Efendi) diye bahsederdi. Ama şimdi anladım ki ben meğer (eşşeyh) değil, hâzâ (eşşek)mişim. Kabul buyurursanız, kapınızda hizmetçi olmak istiyorum” dedim.
Tebessüm edip;
“Estağfirullah” dedi.
Ve kabul etti dileğimi...
