Seyyid Ebül Vefâ hazretlerinin Ebül Kays adında tüccar bir talebesi vardı.
Bu kişi, bu büyük zâtın ismini duyduğu, ama kendisini henüz görmediği günlerde gemiyle mal getiriyordu.
Derken fırtına çıktı denizde.
Ve gemi suya gömüldü.
Kendi de aynı gemideydi.
Bir tahtaya tutunup zor çıktı kıyıya.
Ama mal ve para nâmına hiçbir şeyi kalmamıştı adamcağızın.
Üstelik alacaklılar vardı.
Kendisini üzüyorlardı.
Tehdit ediyorlardı.
Çâresizdi. Çıktı evden.
Vurdu dağlara.
Acıkınca ot yedi.
Olacak bu ya; bir gün alacaklılarından bir “kâfile” kervanla oradan geçerken bunu tanıyıp yakaladılar.
Sonra tehdit ettiler.
O, gözlerini kapadı.
Ve Allah'a sığınarak;
“Yetiş yâ Ebül Vefâ!” diye feryat etti!
Gerçi tanımıyordu onu.
İsmini işitmişti sâdece.
Gözlerini açınca nûrlu bir “zâtı” gördü yanı başında.
Ve sordu hemen:
“Siz kimsiniz efendim?”
“Bana Ebül Vefâ derler. Bunlara ne kadar borcun var?”
“Bin dînar efendim.”
“Pekâlâ, al sana bin dînar. Bütün borçlarını öde” buyurdu.
Bin dînar daha verip;
“Bunu da sermâye yap” dedi.
Adam sevinçle elini öpecektı ki, göremedi kendisini.
Kaybolmuştu gözden...
