Sevgili Güzin Abla, ben 22 yaşında yeni evli bir genç kadınım. Eşim benden 7 yaş büyük ve benden önce bir evlilik yapmış. O evliliğinden 5 yaşında bir kız çocuğu var.Çocuk annesiyle kalıyor ama arada sırada babasını görmek için bize de geliyor. Ben onu bağrıma basmaya hazırım. Ancak çocuk hem küçük olduğu için hem de belki annesinin etkisiyle bana karşı çok tepkili.Ona yaklaşmak için denediğim tüm hamleler boşa çıkıyor. Sanki beni bir düşman gibi görüyor. Aldığım hediyeleri yere atıyor, bana bağırıyor.Babasına karşı da tatsız davranışlar sergiliyor. Benim eşimle herhangi bir problemim yok, eski evliliği hakkında da bir yorum yapmıyorum.Hatta eski eşiyle de çocuk nedeniyle zaman zaman karşılaşıp görüştük. Bir problem olmadı. Kadın bana karşı samimi davranıyor.Ama sorun çocuğun beni kabullenmek istememesi.Eşim ise çocuğuna çok düşkün, onunla vakit geçirmek istiyor hatta onunla tatile çıkmak istiyor.Çocuğa karşı elimden geleni yaptığımı düşünüyorum. Ama çocuğun bana karşı önyargılı davrandığının farkındayım.Ya çocuk annesinin etkisinde ya da benden hoşlanmadı.Ben ona yapmacık bir sevgi göstermiyorum. Aksine onunla oyunlar oynamaya çalışıyorum. Yine de aramızdaki duvarı yıkamadım.Eşimi çok seviyorum aramızda bir problem de yok ama bu çocuğun kalbini kazanamazsam eşimin arada kalacağını düşünerek üzülüyorum.Ben aslında çevresi tarafından sevilen, sempatik bulunan biriyim.Çocukla çocuk olmayı da biliyorum ama tüm çabalarıma rağmen bu çocuğun sevgisini kazanamıyorum.Ne dersiniz Güzin Abla, bu küçük kıza iyi bir anne olmayı başarabilecek miyim? ◊ Rumuz: Bir üvey anneYANITBence sen gerçek bir anne gibi bu küçük kıza sahip çıkmaya çalışıyorsun. Eşini çok sevdiğin için onun kızına da sevgiyle şefkatle sarılmışsın. Zaten insanlık bunu gerektirir...O küçük kız boşanmış anne ve babasının arasında kalmış masum bir yavrucak.Bu nedenle onu belirli bir travma geçiren küçücük bir varlık olarak görmen gerekiyor.Oysa genellikle kadınlar, hatta erkekler evlendikleri insanın daha önceki evliliğinden olan çocuğunu eski eşin çocuğu gözüyle gördükleri için ona düşman gibi tavır almaya eğilimlidirler.Bu yüzden seni bu iyi niyetli tavrın için kutlarım.Ben senin ona gerçekten çok iyi bir anne ya da daha doğrusu çok iyi bir abla olacağından eminim.Çünkü sen onun annesi olmaya çalışmamalısın.Onun zaten bir annesi var. Ama ona bir abla yaklaşımıyla sevgiyle ve şefkatle davranmayı sürdürürsen, zamanla eminim o da senin annesinin yerini almaya çalışmadığını anlayacak ve sana karşı bu düşmanca tavrından vazgeçecektir.Çünkü onun asıl korkusu senin annesinin yerini almaya çalışman, ayrıca onu babasından uzaklaştırmak istemendir.Boşanmış anne ve babaların arasında kalan çocuklarda en büyük korku ve endişe işte bundan kaynaklanır. Onlar bu yeni kadının annelerinin yerini alacağı, onları annelerinden ve babalarından koparmaya çalışacağı tedirginliğidir.Bu küçücük kız da sonunda senin böyle bir amacın olmadığını anlayabilecektir.Sana isminle hitap etmesi, senin hem onunla hem de babasıyla birlikte oyunlar oynamanız çok yerinde olacaktır.Ve bu arada çok aşırı bir şekilde onun üstüne düşmekten de kaçınmalısın.Normal bir abla şefkatiyle yaklaş bu küçük kıza...O henüz küçük bir kız ama senin gerçek duygularını çok iyi anlayabilir.