Merhaba Güzin Abla; ben 3 yıllık evliyim. Karımla uzaktan akrabayız. Birbirimizi severek evlendik ama nişanlıyken sürekli tartışırdık. Beni dayımın eşinden bile kıskandı, dayımın evine gitmememi, yengemi görmememi istedi.
İdare ettim, gitmedim, ailem de “Zamanla alışır, düzelir” dedi. Üstelik dayımla aynı yerde çalışıyoruz, durumu anlayacak diye ödüm kopuyor, utanıyorum.
Nitekim evlendikten sonra da hiçbir şey değişmedi, bu defa ailemden şikayet etmeye başladı. Sonunda evi taşıdık uzak olalım diye.
Bizimkilerin de bazı hataları oldu. Bu defa “Ben onların yanına gitmem, görüşmem” demeye başladı. Hatta çocuğumuz oldu, kimseye haber verdirmedi, “Hastaneye gelmesinler” dedi. Ailem duydu, tabii bana çok kırıldılar.
Herkesin gözünden düştüm. Yine de takıntıları bitmedi. Şimdi de çocuğu aileme göstermiyor, ne gidiyor ne de gelmelerine izin veriyor.
Benim de ayda bir ziyarete gitmemi, sadece 2 saat oturup dönmemi istiyor. “Benim haberim olmadan onlara gitmeyeceksin” diyor.
Bana sürekli yeminler ettiriyor “bunu yapmayacaksın, şunu söyleyeceksin” diye. Bu durumdan bıktım.
Artık dayanamıyorum, ben bu şekilde bir ömür süremem. İyi ya da kötü olmaları umurumda değil, anne babamdan vazgeçemem. Onlar beni büyütüp bu yaşa getirmiş insanlar, onlara sırtımı dönemem.
Bu durumda benim ne yapmam lazım? Mutluluk ve huzur istiyorum. Böyle dargınlık, kırgınlık istemiyorum artık.
◊ RUMUZ: MUTSUZ OLMAKTAN BIKTIM

YANIT

Sevgili oğlum, öncelikle eşinin böyle davranmasının altında ne gibi bir sorun yattığını öğrenmek gerek.
Bir de üstelik eşinin akraban olduğunu söylüyorsun. Bu durumda ailenin istemeden onu kırmış olduğu geliyor aklıma. Zaten sen de “Bizimkilerin de bazı hataları oldu” diyorsun.
Yine de her ne olmuşsa olmuş, eşinin bunu büyütmesi, ikinize de hayatı zehir etmesi büyük bir sorun.
Benim en çok takıldığım nokta, bebeğinizi ailene göstermek istememesi oldu.
Bu cidden büyük haksızlık. Çünkü sonuçta bu çocuk onların torunu... Onu görmek, sevmek, büyüdüğünü görmek onların hakkı. Ama belli ki eşin bu konuda çok kararlı; değil çocuğunu onlara göstermek, senin bile aileni ziyaret etmene kısıtlama getirmiş.
Peki ama sen bu konuda onu ikna etmeye hiç mi çalışmıyorsun?
Her ne olursa olsun onların senin ailen olduğunu, ailene ayıp ettiğinizi anlatmalısın...
Belki yuvasının yıkılma raddesine geldiğinin farkında değildir eşin. Bunu ona hatırlatabilirsin, tıpkı bana yazdığın gibi artık tahammülünün kalmadığını söyleyebilirsin.
Bu durumda belki aklı başına gelebilir.
Seni kaybetmek istemiyorsa, daha hoşgörülü davranabilir, ailenle biraz olsun yakınlaşabilir.
Her dakika görüşmeseniz de arada bir torunlarını görmelerine, senin de onlara gidip gelmene ses çıkarmamalı.
Burada arayı bulmak, onların barışmalarına yardımcı olmak sana düşüyor oğlum. Yoksa gerçekten işin zor.
Bu evliliği bu şekilde yürütmen pek mümkün değil.