Geçen Pazartesi Millet İttifakı’nın Ankara’da yapılan “Ortak Politikalar Mutabakat Metni” nin lansman toplantısını bizzat izledim.
“Nasıl bir mutabakat ve içeriğinde neler var?” sorusuna dair pek bir şey yazmaya niyetim yok zira yazılan yazıldı ve hatta o gün toplam 240 sayfadan oluşan metin partilerin temsilcileri tarafından satır satır okundu salonda.
Heyecanlanıp heyecanlanmadığımı merak ediyorsanız eğer cevap vereyim: Hayır!
Hiç heyecanlanmadım.
Çünkü heyecanlandıracak sıra dışı hiçbir şey bulamadım ben o mutabakatta.
Bildiğimiz, beklediğimiz ve olması gerekenler sıralanmıştı.
Sürpriz yoktu yani...
Ha, sıra dışı bir şeyler olsaydı farklı mı olurdu bendeki duygu?
Olabilirdi ama netice şu ki: Olmadı.
Aksine hayal kırıklığı yaşadım.
Mesela; "İstanbul Sözleşmesi” gibi son derece kıymetli bir sözleşmenin üzerine edilmiş tek bir cümle bile yoktu!
Ya da “Kürt Sorunu” nun çözümüne dair ortak bir öneri…
Ya da halkın en büyük sorunlarından biri olan başıboş sokak köpekleri meselesinin nasıl hallolacağına dair radikal, net bir yöntem...
Belli ki anlaşmaya varamamışlar bu konularda.
Ki bunlar benim gördüklerim, göremediklerim de mutlaka vardır...
Keşke "Ortak Politikalar Mutabakatı" gibi "Anlaşmaya varılamayan politikalar" başlığı altında da bir metin hazırlasalardı.
Bir de toplantının kapsamı çok sıkıcıydı.
Ve çok cinsiyetçi!
Ben şahsen sunum yapan parti temsilcilerinin yerine liderlerin 15’er dakikalık çarpıcı konuşmalar yapmasını beklerdim.
O konuşmalar heyecan yaratırdı çünkü.
Hadi o düşünülemedi, anladık.
Peki sunum yapanlar arasında neden bir tane bile kadın yoktu?
Faik Öztrak yerine CHP’nin vizyon toplantısında konuşmasıyla büyük takdir toplayan Selin Sayek Böke olabilirdi pekala…
Ya da İYİ Partili Şenol Sunat, Gelecek Partili Sema Silkin Ün...
Ve adını sayamadıklarım…
Bu kadar kıymetli bir lansmanın sunumunda kadının da imzası olduğu neden hissettirilmedi kamuoyuna?
Hiç değilse konuşurken salonun neredeyse tamamının uyumasına sebep olanların yerine kadınlara fırsat verilseydi.
Peki, ben ve benim gibi o salonda olan gazetecilerde bile en ufacık bir haz yaratmayan bir mutabakat ve sunum biçimi vatandaşta karşılık buldu mu?
Onun da cevabını vereyim: Yok!
Toplantının hemen çıkışında karşıma çıkan herkese sordum ve yazıyı kaleme alana kadar da sormaya devam ettim ama ne yazık ki tırnak ucu kadar bir heyecana ya da umuda vesile olmamış.
Tam tersi duygulara şahit oldum.
İktidar destekçileri zaten çok keyiflenmişler toplantıdan yansıyanlardan da…
Muhalif vatandaş da: “Masanın adayı belli olmadıktan sonra ne anlatırlarsa anlatsınlar umurumda değil.” modunda…
Adım gibi eminim ki bu gerçekleri yazdığım için masada bulunan tüm partilerin mensuplarından yine bir ton azar işiteceğim, “Senin işin gücün zaten eleştirmek! Sana bir şey beğendirmek mümkün değil! Tek derdin Erdoğan’a ve iktidarına alttan alttan mesaj vermek” mealinde akla ziyan cümlelerle saldırıya uğrayacağım.
Ama umurumda değil çünkü ben bazıları gibi partili holiganların gönlü hoş olsun diye beğenmediğim, beni tatmin etmeyen bir lansmana övgü falan düzecek tıynette bir gazeteci değilim.
Ayrıca herhangi bir partinin holiganı olmayan sıradan vatandaşın, “Aday kim aday? Adayı önümüze koymadıktan sonra neye heyecan yapacağım, neye umut bağlayacağım?” Serzenişlerine de yerden göğe kadar katılıyorum!
İster kabul edilsin ister edilmesin…
Bu toprakların genetiğinde bir lider eşliğinde yürümek gibi bir gelenek vardır.
Ve bu gelenek dolayısıyla da lideri belli olmayan bir oluşum ağzıyla kuş tutsa da toplumda istenilen beklentiyi yaratamaz!
Hülasa “Altılı Masa” ya da “Millet İttifakı” adayını açıklamadığı sürece yapılan hiçbir toplantının, açıklamanın, beyanın vatandaşın ruhuna dokunması mümkün değil!
O nedenle naçizane tavsiyem kendilerine; Kimse kim ama biran evvel halkın önüne çıkaracakları o lideri yani Cumhurbaşkanı adayını açıklamalarıdır.
13 Şubat bile geç ama en azından o gün yapılan toplantı sonrası bir sürpriz yapıp yola kiminle çıkacaklarını kamuoyuyla paylaşmalarıdır!
